Co by tutaj ...

po przerwie półrocznej napisać, żeby nie zanudzić tych, którzy tutaj wejdą, w post się zagłębią, a może i komentarz zostawią? Swoją drogą, policzyłam, pół roku mi wyszło i wierzyć się nie chce, że to już tyle czasu...

O czymże mogę napisać ... oczywiście, będzie częściowo o pociągach i kotach.

Pociągami jeżdżę w tej chwili rzadziej, bo nie mam takiej potrzeby póki co. Poza tym, próbuję reaktywować chodzenie 

z kijkami, namówiłam nawet koleżankę na ten proceder, ale i tak chodzimy gdzie indziej, nie na przejazd, tylko do parku 

i nad jezioro. Nad jeziorem jest siłownia, z której sobie lajtowo korzystamy ;) żeby się zanadto nie ponaciągać ;)

Zresztą, linia kolejowa na Warszawę jest w tej chwili zamknięta, ponieważ od czerwca trwa remont tejże. Po co ten remont? Ano po to, żeby podróż z Poznania do Warszawy skrócić o 8 minut, żeby firma szwagra wygrała przetarg, dostając zlecenia, kasując PKP na dużą forsę, po to by firma drugiego szwagra kupiła kolejne autobusy, jeżdżące w ramach komunikacji zastępczej ...

Jeśli jest inaczej, z miłą chęcią powyższe odszczekam na blogu, hau, hau ...

Do rzeczy jednakowoż. 

W sobotę pojechałam z rodzicami na pogrzeb ciotki - bratowej mojej babci, która to bratowa przeżyła cały wiek z hakiem. Udaliśmy się do Zduńskiej Woli, gdzie mieszka duża część moich krewnych, którzy przybyli z Wielkopolski w latach około trzydziestych XX wieku. Pojechali właśnie tam, ponieważ ze względu na budowę wielkiego węzła kolejowego, potrzebowano ludzi do pracy, a z historii pamiętamy, że okres ów to wielki kryzys i bezrobocie. Zostali już na zawsze. 

Z domu wyjechaliśmy dość wcześnie, ponieważ rodzice chcieli odwiedzić dwa cmentarze i groby rzecz jasna. Ten plan został w 100% wykonany.

A potem zostało jeszcze jedno miejsce do odwiedzenia. Rodzice nigdy tam nie byli, ja tym bardziej. Miejsce szczególne, które wywołało u mnie skrajne emocje. Skansen Lokomotyw w Karsznicach.

Pewnie znane części z Was.

Skąd te Karsznice zatem? Od kilkudziesięciu już lat są dzielnicą Zduńskiej Woli, ale wcześniej była to osobna miejscowość, w której to powstał wspomniany przeze mnie węzeł kolejowy. W tej chwili działa, mimo wielu przemian i przeciwieństw lat 90., kiedy to przestało się opłacać cokolwiek w Polsce produkować i robić.

Ale lokomotywy były przy okazji. Bo tak naprawdę, celem naszym było to:

A po chwili poszliśmy dalej, kiedyś nie można było tam wchodzić. Lokomotywowania ( ciągle istnieje i praca w niej wre), 

a na jej terenie taki obelisk:

Brat mojej babci ze swoim kolegą został w tym miejscu zamordowany przez Niemców. Powieszeni publicznie, po kilku miesiącach spędzonych w niemieckim więzieniu, poddawani torturom. Nie wiedzieliśmy o torturach, przeczytaliśmy o nich dopiero w książce, która została niedawno wydana o karsznickim węźle.

To się w głowie nie mieści, że jeden człowiek potrafi zadać tak potworny ból i cierpienie drugiemu. W imię czego? Kogo?

Postaliśmy w milczeniu i wstrząśnięci, bo co innego usłyszeć opowieść, a co innego na własne oczy zobaczyć miejsce, 

w którym miała miejsce zbrodnia. 

Oboje zostali pochowani na cmentarzu w Zduńskiej Woli. W jednym grobie.

Wszystko się miesza na tym skrawku ziemi. Tragiczna historia naszego kraju, chwalebna przeszłość pięknych lokomotyw, które dumnie przemierzały setki kilometrów, oraz teraźniejszość, bo życie toczy się dalej.

Dzięki grupie zapaleńców, Skansen istnieje, chociaż wiele lokomotyw wymaga remontu. Stoją pod gołym niebem, ale na ogrodzonym terenie. W sobotę było cicho, ponieważ zwiedzanie w ten dzień możliwe jest po uprzednim zgłoszeniu się. Słychać było tylko odgłosy z lokomotywowni, w których odbywały się jakieś przeglądy, czy remonty.

Kilka ujęć zatem:

 W budynku po lewej stronie znajduje się zakład remontowy, a po prawej - pomnik z pierwszego zdjęcia.

 Podeszliśmy bliżej, gdzie stały dwie lokomotywy.

Lokomotywowania - ogromny teren przed, mnóstwo torów, kiedyś musiał być tu duży ruch, dlatego nie wolno było wchodzić na jej teren.

 I budynki biurowe, puste i zrujnowane. Obok budki telefoniczne ...

To nie wszystkie zdjęcia, ale może zostawię je na później. Jeśli ktoś chce sobie o Skansenie poczytać,  zapraszam tu.

O kotach też będzie, w kolejnym wpisie.

Tak jakoś bardzo poważnie mi wyszło, ale inaczej się nie dało.

Do następnego napisania więc.