Post śledzący

Ten post ma numer 90. Nie jest to jakaś oszałamiająca liczba wymodzonych przeze mnie postów, ale okrągła ;)

Tak sobie śledzę różne sprawy, od paru dni świadomiej niż zwykle i postanowiłam podzielić się z Wami moimi efektami ;)

Niestety, może dla niektórych, nie będą to tajne zdjęcia typu " z życia sąsiadów za zasłoniętymi roletami", czy inne jakieś tam, zebrane ze skrupulatnością detektywa. Jeśli ktoś więc liczy na smaczki na miarę pomponików, czy innych faktów, to może spokojnie dalej nie czytać ;))

We wtorek zaczęłam śledzić przesyłki, które wysłałam Elce, Orszulce, Hanie i Ance W. Jest to możliwe dzięki stronie internetowej, na której można wpisać numer przesyłki poleconej i pokaże się, co się z nią dzieje - tak mniej więcej, bo wklejonego GPS-a nie ma.

I oczywiście, jak to było do przewidzenia, najszybciej doszła tam, dokąd miała najdalej, czyli do Orszulkowych rodziców, ponad 300 km ode mnie. Chwilkę później do Hany - tu miała najbliżej, ale i tak coś koło 100 km, do Anki też w tym samym dniu, zdaje się, a do Elki, która mieszka ode mnie jakieś 160 km i jest autostrada ;) jeszcze się nie zbliżyła ;) Ot, pocztowe paradoksy ;)

Dość regularnie śledzę - wiadomo kogo, bo się chwalę, czy ktoś tego chce, czy nie ;) Niespodzianką było to, że któregoś dnia, zamiast polany ukazała się gałąź drzewa, a na niej pozawieszane kulki dla ptaków. 

Uwijały się tam sikorki przeróżne, wróble, ale nie tylko :

Ta, która za morze nie poleciała :)) Jakoś dogadała się z innymi stołownikami i dość zgodnie dziobały sobie przygotowane kulki.

To nie koniec niespodzianek, które wirtualnie spotkały mnie na Polanie :)

Tyle ich tutaj jeszcze nie widziałam:

Później było ich mniej, ale dzielna świnka krążyła wokół żubrów nieustraszenie, do tego przelatywały chmary ptaków, wszystkie się chyba najadły, mimo, że żubry przeganiały czasem i ptaki, i dziczka. Wszyscy muszą wiedzieć, kto tu rządzi ;)

Wcześniej uchwyciłam stadko dzików, bardziej widoczne po ciemku na białym tle niż bez niego ;)

Dzisiejszy dzień obfitował w możliwości śledzenia, podglądania, zaglądania itp. ;)

Poszliśmy z chłopem do miasta, mimo zimna i ślizgawki, bo musieliśmy nabyć coś do zniwelowania, za przeproszeniem Was, piździawy z okien. Okna nie są bynajmniej drewniane i z lat siedemdziesiątych, jeno plastiki z lat dwutysięcznych, ale niestety 

z powodów, że deweloper ............ i tak dalej, jest, jak jest i na wiosnę coś konkretnego trzeba będzie z tym zrobić, bo z roku na rok robi się coraz gorzej.

No, nieważne, nabyliśmy, co trzeba, idziemy sobie deptakiem, a tu nagle z wystawy wyskakuje taki piękny kiczyk:

Piękny, prawda? Dzień Babci i Dziadka, oraz Walentynki w jednym :)))

A to, jak się Wam podoba? Powiększcie sobie ;)

Jakość nie jest zachwycająca, ale w pomieszczeniu tym było ciemnawo, a arras ów, oprawiony w ramę, jest już dość wiekowy i wypłowiały z lekka, z braku odpowiedniej konserwacji ;)

A na koniec. Szybciutko zrobiłam to zdjęcie, tak się spieszyłam, że nie zadbałam należycie o odpowiedni plener boczny ;):

Nie chciałam bowiem, fotografować twarzy chłopaków, tylko ich radosną zabawę. Biegali, krzyczeli, zjeżdżali w dół w kierunku garaży, uciekali przez anakondami, ratowali jeden drugiego z przepaści, a potem wlecieli do naszej klatki, żeby się ogrzać i brudnymi kurtkami wysmarowali szyby w drzwiach wejściowych :)) Gospodarz się ucieszy ;)

Ale co tam szyby, fajnie, że chociaż ta trójka mrozu się nie boi i miała mnóstwo radochy 

z pobytu na dworze. Mąż próbował odkuć w tym czasie kolejne partie samochodu, więc słyszał więcej niż ja przez tę chwilę, kiedy stałam na balkonie.

Ile to ciekawych rzeczy można wokół siebie zobaczyć, zwłaszcza w taki słoneczny dzień, kiedy człowiek ma chęć się rozejrzeć.

Miłego rozglądania zatem życzę i miłego wieczoru, jak i niedzieli :)

P.S. Pamiętacie o niemocie angolskiej z galerii w Poznaniu, o którym już dwa razy Wam pisałam? Otóż chłop mój był w tym tygodniu w owym sklepie i usłyszał, jak niemota rozpaczliwie "helpuje", bo jakiś "wredny" klient nie znał inglisza, albo nie miał ochoty się tym chwalić i czegoś żądał, a ten ani mrumru ;) Warto czasem przyswoić sobie parę zwrotów miejscowego narzecza, skoro się już tam mieszka - tak się mi wydaje :))

O czym donoszę z paskudną satysfakcją.
A co! Wolno mi :))