Gorąc w domu, a poza tym : "Na dzień świętego Marcina lepsza gęś, niźli zwierzyna".

Gorąco się u nas w domu zrobiło. I dzisiaj, i wczoraj też było. A wszystko to za sprawą pewnej młodej dziewczyny, a właściwie dwóch dziewczyn, oraz mojego męża.

Ale nic z tego, nie będzie żadnych pikantnych opowieści, może jedno zdjęcie. Pikantne ;)

Parę dni temu chłop mój wyszedł wieczorem do sklepu. Sklep mamy niedaleko, powinien był uwinąć się dość szybko, a jego nie było dłuższą chwilę. Już miałam wyjść, aby poszukać go, bo może w ciemnościach gdzieś pobłądził, kiedy wrócił z dziwną miną. 

Otóż spotkał po drodze znajomych. Stanęli, wdali się w pogawędkę, zeszło również na jedzenie i gotowanie, mąż zagaił, że on owszem, bardzo lubi, nawet stosowny dokument sobie wyrobił, w którym "stoi", że przeszedł szkolenie w kierunku kucharskim .... Znajoma na to, że u niej w pracy ( lokalna gazeta nasza) szukają osób lubiących gotować, szczególnie zależy im na facetach i fajnie byłoby, jakby mąż mój się zgodził na wywiad 

i zdjęcia.

Mąż powiedział, że się zastanowi i da znać. Na drugi dzień znajoma zadzwoniła do niego, że w pracy już się wygadała, że znalazła kogoś takiego i dziennikarka mogłaby zaraz zadzwonić w celu umówienia się ....

Koniec, końców spotkanie odbyło się dzisiaj, u nas w domu, mąż przygotował obiad, pora zresztą była ku temu odpowiednia i przy dziennikarka mogła zrobić nieupozowane zdjęcia przy okazji.

Potem wywiad i zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Lekki stres był, bo przy okazji musiałam omieść w chacie pajęczyny, a porządki wolę robić, kiedy jestem sama w domu. 

A teraz to pikantne zdjęcie:

Wczoraj Anka Wrocławianka miała na obiad ziemniaki pokrojone w podobny sposób, a ja to odgapiłam. Nasze wyszły na ostro, dostały oprócz przypraw, trochę oliwy z oliwek, smakowały nieźle.

Nie było to oczywiście jedyne danie ;) Gęsiny też nie było, za to na deser mąż upiekł ciasto marchewkowe:

Niewiele już go zostało :)

Po tych kuchenno - wywiadowczych ;) emocjach, musieliśmy pokrzepić się czymś solidnym, a że dzisiaj 11.listopada, to wypadło, jakżeby inaczej, na :

świętomarcińskie rogale.

Niech tam stolica sobie robi zadymy, w Poznaniu świętuje się od lat imieniny ulicy Święty Marcin, bezpiecznie i radośnie. O ogólnopolskim święcie też się nie zapomina, więc można? Można.

Oczywiście nie urodziłam się wczoraj i mimo wszystko naiwną panienką już nie jestem, doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że pożary i chaos w Warszawie nie są dziełem przypadkowej bandy chuliganów, a mendia wszelakie, chętniej pokażą zadymę niż radosnych, kolorowych ludzi, objadających się rogalami w Poznaniu.

Jak również wiem doskonale, że ulica Święty Marcin, dziś tak ludna i kolorowa, tak naprawdę umiera. Kiedyś główna arteria miasta, z wieloma sklepami, tętniąca życiem, po południu trudno czasem było przejść swobodnie chodnikiem, a dzisiaj - szkoda gadać. 

W wyniku idiotycznej polityki władz miasta, powoli pustoszeje. 

Żeby nie zakończyć tak do końca na smutno. Wiecie, że dzisiaj w Kolonii ( tej niemieckiej) rozpoczął się karnawał? Dokładnie o 11.11.

Tutaj możecie wejść na stronę miasta i pooglądać sobie zdjęcia z otwarcia sezonu karnawałowego, nawet, jeśli nie znacie niemieckiego, czy angielskiego.

Poza tym, gdzieś w necie przeczytałam, że również w Portugalii obchodzony jest dzień 

św. Marcina. Przysmakiem są pieczone kasztany.

To oczywiście nie jedyne kraje, honorujące Marcina. Doczytałam się, że dzieje się tak na Węgrzech, we Francji, Austrii, Szwajcarii, na Malcie i kilku innych miejscach. Kto chce, to sobie poszuka więcej na ten temat :)

Tym akcentem kończę dzisiejszy wpis, życząc spokojnej nocy i ciepłej, bo jak mówi przysłowie: "Na świętego Marcina zima się zaczyna" - paskudnie, ale inne zaraz nas pocieszy, że "Chmurny Marcin chętnie przyprowadza łagodną zimę, mrozy straszne zgładza" i "Jak Marcin z chmurami, niestateczna zima przed nami" :))

P.S. Pod pojęciem "niestatecznej zimy" rozumiem łagodną:)