Nasze spotkanie z duchami (?)

Chciałabym dzisiaj opowiedzieć historię naszego spotkania z .... no właśnie, nie wiem do dziś, co to było.

Zostajemy w okolicach opisanej przeze mnie drogi do Bornego, na wysokości wjazdu do Kłomina i jenieckiego cmentarza.

Parę lat temu postanowiliśmy pojechać do Bornego na weekend, jakoś tak się złożyło, że mogliśmy wyjechać dopiero około szóstej wieczorem. Był to chyba październik, więc szybko zrobiło się ciemno.

Po jakichś 2,5 godz. zbliżyliśmy się do tego miejsca, wyżej opisanego. Okolica wygląda tak, że są tam tylko łąki, krzaki, skręt do jednej wsi, trochę lasu. Łąki są podmokłe, wieczorne mgły nie są tam niczym nadzwyczajnym, tak było też i wtedy, wjechaliśmy w lekki opar.

Nagle, jeden z obłoków mgły odłączył się i poleciał wprost na nas, na przednią szybę, ale nie rozbił się na niej, nie wjechaliśmy weń tak, jak się wjeżdża w mgłę, tylko poleciał do góry.

Trwało to kilka sekund, włosy się mi zjeżyły z przerażenia, przypomniałam sobie wszystkie modlitwy za zmarłych .... wrażenie było piorunujące. Nigdy do tej pory nie widziałam tak zachowującej się mgły. Mąż zresztą też nie.

Oczywiście, można twierdzić, że to para wodna, wiatr był ( chyba nie było) i tak jakoś się zdarzyło. Może tak, a może nie.

Nie wiem tego do dziś, ale to faktycznie dziwne miejsce. Moja koleżanka go bardzo nie lubi i do Bornego jeździ przez Szczecinek. Kiedyś opowiadała, że gonił ją tam jakiś samochód. Ona też jechała swoim, pojawił się nagle za nią, co przyspieszała, to on też, co zwalniała - on tak samo, w końcu zgubiła go na zakręcie, który wzięła z prędkością kierowcy rajdowego, tamten nie dał rady, bo to jakiś większy samochód był. Realny, oczywiście, nie jakieś widmo.

My natomiast, jadąc też wieczorem, zobaczyliśmy przy drodze starą kobietę, kilka kilometrów od jakiejkolwiek miejscowości. Wyglądała jak czarownica, a nam zrobiło się bardzo nieswojo.

Dziwne to tereny, pełne tajemnic realnych i mniej realnych. Zdecydowanie wolę jechać tamtędy, kiedy jest jasno.

Miłych snów wszystkim :)