Co za rzeką rzekły żubry żwawe

Autorką tytułowego zdania jest Hana, która w komentarzu na swoim blogu, zasugerowała mi, abym zaobserwowała powyższe. Rzecz miała miejsce dzień przed Wigilią bodajże, nie wcześniej na pewno.

Cóż, łatwo się mówi, wiśta wio, że zacytuję klasyka ;)

Żwawe żubry albowiem, to nader chimeryczne stworzenia, parcia na szkło nie mają, przed kamerami nie paradują za często, nie wspomnę już o tym, że w naszej okolicy nie ma ich w ogóle, pod balkon mi nie podejdą ;)

Miałam, jednakże i o dziwo, trochę szczęścia i w wigilijne popołudnie, gdy praktycznie byłam już prawie gotowa do świętowania, włączywszy sobie Internet. Zwyczajowo 

i odruchowo kliknęłam na "żubry online", jakąś chwilę pograsowałam tu i ówdzie, wracam do żubrów i są! Kurczę, aż mię zatchnęło ze zdziwienia i radości ;)

Szybciutko uwieczniłam je, a potem usiłowałam odczytać z ruchu ich warg i mowy ciał, co chciały nam zakomunikować. Hmm, sama nie wiem ....

Pracowicie zaczęły wyjadać napis "Wesołych Świąt":

Tutaj miałam nadzieję, że ten bardziej z tyłu się wypowie, ale usłyszałam tylko "I czego się znowu gapisz?"

Mowa ciała jest doprawdy wyrazista ;)

W sumie żerowały dość długo, wkrótce zrobiło się ciemno, kamera włączyła sobie podczerwień, a ja musiałam powoli wychodzić już z domu, w celu udania się na Wigilię do mojego domu rodzinnego.

Tam są trzy koty, ale też sobie z nimi nie pogadałam. Do nas zeszła tylko kotka, najbardziej zainteresowały ją jednak prezenty leżące pod choinką i w ogóle schowała się pod nią. Chciałam przekupić ją kawałkiem rybki bez ości, zjadła ze smakiem, a jakże i na tym się skończyło ;)

Udaliśmy się z mężem do jego domu rodzinnego, tam też mieszka zwierzątko - sunia "yorkowa", która bardzo nas lubi i odnieśliśmy połowiczny sukces :)) Sunia się do nas uśmiechnęła, bo psy przecież to potrafią. To było naprawdę niesamowite :))

Dzisiaj poszliśmy sobie na cmentarz i wykręciliśmy sobie do lasku. Mąż, jako młody chłopak biegał po nim w ramach treningów lekkoatletycznych, a ja w dzieciństwie chodziłam tam na rodzinne spacery.

Powoli robiło się ciemno, ale zrobiłam kilka zdjęć:

Czyli zamiast białych świąt, mamy przebijającą gdzieniegdzie zieleń traw, porostów 

i mchów. Wcale mnie to nie martwi, nic, a nic, że tak się monotematycznie wyrażę.

A studnię pamiętam z dzieciństwa ( jest ich kilka, zresztą) i szum wody w środku. Dzisiaj już nic nie szumi.

Udanych, kolejnych świątecznych chwil wszystkim życzę :)