Dlaczego nie dokończyłam komina i widoczki znad Rusałki

Oglądaliście dzisiejszy mecz siatkówki? Ja, o dziwo też, nawet wciągnęłam się w akcję, jak nigdy. Bo wielką fanką piłki wszelakiej nie jestem, ale dzisiaj tak wyszło.

Wynik mnie zaskoczył, bo nie wierzyłam, że chłopaki nasze dadzą radę. Poza tym posądziłam ich i cały związek piłki 

o sprzedanie meczu. No bo jak to - gospodarze mają przegrać? Niemcy w dodatku??

Mało mam wiary w ludzi, oj bardzo mało. Ostatnimi czasy jeszcze mniej, a tu taka niespodzianka. Siatkarze ruszyli do boju niczym husaria pod Wiedniem ... albo bardziej armia Wojska Polskiego pod Lenino, albo Kołobrzegiem na ten przykład, bo tam Niemcy przegrali z kretesem, jakby nie było.

Takie powstanie z kolan cieszy.

A teraz wracam do tematu.

Dwa dni temu zaczęłam szyć kolejny komin. Tym razem zużyję do niego dwie koszulki - jedną techniczną, a drugą bawełnianą 

i zamierzam być użytkowniczką tego komina.

Zaczęłam i nie skończyłam.

Dlaczego?

Popatrzcie na kolaż. 

Jak widać, jedna koszulka przedstawia Halę Stulecia we Wrocławiu, a druga słonia z Trzebiatowa. Obie dostaliśmy na zawodach. Te wrocławskie, nie były wprawdzie udane dla mnie, ale zostały zrekompensowane spotkaniami z dwiema naszymi koleżankami blogowymi - Mariją i Gosianką. Marija nie miała jeszcze wówczas swojego bloga i, jeśli dobrze pamiętam, zaczynała swoją przygodę z blogosferą, wpisując pierwsze komentarze między innymi u mnie. 

Skąd natomiast słoń w Trzebiatowie? Poczytajcie sobie choćby tutaj.

Wzięłam zatem wrocławską koszulkę, rozłożyłam na podłodze, żeby spiąć ją równo szpilkami i wyciąć, a tu Bonusik kochany położył się na niej i nie chciał zejść! Co tu robić więc?

Zabrałam się za drugą. Tę trzebiatowską położyłam na tapczanie, żeby wykonać analogiczne czynności i wykroić choćby jedną część. Myślicie, że się udało?

Zobaczcie:

Jak widać - niekoniecznie. Wpięłam raptem dwie, czy trzy szpilki, kiedy kot stwierdził, że bawełna będzie milsza jego dupci 

i rozwalił się na niej. Cóż było robić i w tym wypadku?

Wypięłam szpilki, żeby Bonus krzywdy sobie nie zrobił i uszyłam, póki co, "wrocławski" komin.

Reszta musi poczekać, może do jutra. Zobaczymy.

Wczoraj pojechaliśmy z Chłopem na kolejny bieg z cyklu City Trail, chociaż bardzo się mi nie chciało, ani jechać, ani biegać. Bieg ten odbywa się nad Jeziorem Rusałka, z racji śniegu, mrozu i deszczu było ślisko. Ale biegłam w specjalnych nakładkach, wiec żaden lód nie był mi straszny. 

Marudziłam straszliwie przez większość drogi, ale Chłop mój się nie poddawał, biegł razem ze mną, motywując niczym najlepszy coach :)) Podziwiam go, naprawdę :))

Po biegu, człowieka zalewa euforia, mało kto na pewno żałuje, że zdecydował się na taki wysiłek. Ja również nie żałowałam, poza tym wyszło słońce, zrobiło się pięknie, mieliśmy dość dużo czasu do odjazdu pociągu. Porobiłam kilka zdjęć i zrobiłam 

z nich kolaże.

Pierwszy pokazuje widoki nad samym jeziorem - w rzeczywistości było dużo, dużo ładniej:

Drugi - wiadukt kolejowy, który przebiega nieopodal. Też bardzo ładne miejsce. Linia kolejowa wiedzie do Piły, a potem dalej do Kołobrzegu.

Po przeciwnej stronie jeziora też są zresztą tory, do Szczecina i Świnoujścia.

Żaden pociąg nie jechał, niestety. Taka pora dnia, że nic akurat tamtędy nie podąża w jednym, czy drugim kierunku.

A dzisiaj Chłop mój orkiestruje ostro, bo u nas jest bieg, w którym każdy może wziąć udział, przebiec kawałek, przejść się 

z kijkami lub bez. Po wpłaceniu pieniędzy na WOŚP można otrzymać medal, kubek, czy co tam jeszcze.

Nie biorę w tym udziału, bo miejsce mi nie odpowiada i nie wybieram się tam już nigdy ( trochę dziwnie to zdanie brzmi, pod względem stylistycznym, ale tak to wygląda). Z powodów osobistych. Mamy z Chłopem wspólnotę finansową, więc jego cegiełka jest również i moją :)

Udanego wieczoru wszystkim życzę i takiegoż poniedziałku :)