Nowoczesność i historia, czyli Pendolino oraz stara ciuchcia

Lubię pociągi. Kocham je miłością beznadziejną i nieodwzajemnioną, od zawsze chyba. Czasem mnie wkurzają, czasem wzruszają, nie wiadomo dlaczego to ostatnie. 

Przykro mi patrzeć na małe, zaniedbane stacje kolejowe, czy też nieczynne stacyjki, na których kiedyś tętniło życie, a teraz zarastają krzakami.

Kilka miesięcy temu kolej zakupiła Pendolino, odtrąbiając sukces, chwaląc się tym we wszystkich mediach.

Dzisiaj mój mąż miał okazję zobaczyć to cudo techniki na dworcu w Koninie. 

Tak, w Koninie :) Cudo stało tam przy peronie pierwszym, a chętni mogli je obfocić
z wszystkich stron. Jako, że mąż kursuje czasem służbowo pomiędzy Poznaniem, a Koninem, niczym, nie przymierzając, wyżej wymienione P., to widzi po drodze różne takie ciekawe rzeczy ;)

Dostał zatem bonus w postaci tego pięknego widoku:

A jakiś czas temu, na naszym dworcu zrobiłam zdjęcie takiej pięknocie:

Podróż trzecią klasą na dłuższych trasach nie należała może do najwygodniejszych

ale, jeśli kogoś było stać, to mógł jechać w takim wagonie:

Panie mogły wybrać sobie wagon dla kobiet, by nie być narażonymi na niewybredne zaczepki panów. Swoją drogą, gdzież ci dżentelmeni byli?

 Para, syk - cudo :)))

Te cztery ostatnie zdjęcia zrobiłam kiedyś na targach turystycznych w Poznaniu.

Wnętrz Pendolino nie mam, ale bez problemu można obejrzeć je sobie w necie. Sama nie wiem, który pociąg bardziej się mi podoba. Na dłuższą trasę wybrałabym pewnie włoską myśl techniczną, a na krótszą - parę. Chociaż z drugiej strony, ciekawa byłaby podróż retro po całej Polsce :)

A co Wy wybrałybyście? :)