I po balu

Szybko mi ten czas imprezowy przeleciał. Bardzo, bardzo szybko - o dziwo, bo zazwyczaj takie nocne zabawy, czyli wesela najczęściej dłużą się mi straszliwie ;)

Najpierw jednakże chciałam podziękować Wam za miłe komentarze pod poprzednim postem :) Odpowiedziałam na nie zbiorowo, a tutaj trochę temat rozwinę.

Cóż, fajnie było. Najpierw musiałam dotrzeć do Posen naszego roz ....... kopanego, a potem dojechać do domu koleżanki, 

w którym miałam nocować.

Stojąc na przystanku, zadarłam głowę w górę, a tam cztery odrzutowce śmigały po niebie na południe. Potem uświadomiono mnie, że to nie jakieś wojskowe manewry były, jeno Mistrz nasz Kamil odbywał w jednym z nich przejażdżkę (?). Szkoda, że wcześniej o tym nie wiedziałam, to życzliwiej bym na nie spojrzała. Wniosek - nie uprzedzać się na zapas ;)

Jak pisałam w poprzednim poście, dopadła mnie trema przed spotkaniem. Wiadomo, jak to jest i nie muszę tego rozwijać. 

Na szczęście minęła, nie miałam problemów z rozpoznaniem koleżeństwa, gorzej było z dopasowaniem imienia do twarzy, ale dotyczyło to osób, z którymi nigdy w grupach nie byłam i mało styczności miałam. Dużo nas bowiem było na roku. Ale od czego tablo?

Potem już poszło. Dali coś do jedzenia - szału nie było, wegetarianie np. nie najedliby się, ale ja głodna nie wyszłam. Widocznie małe zapotrzebowanie miałam ;) Był też młody DJ za konsoletą, czyli tańce przewidziano. Większość osób wolała posiedzieć przy stole, pogadać, wypić niż szaleć na parkiecie. Muzyka była dość cienka. Chłopaczek stwierdził widocznie, że takim lamusom trza weselny repertuar zapodać i będzie dobrze. Nie było, ale jakoś dało się tego nie słuchać, wychodząc na zewnątrz.

Tak więc były rozmowy, wspominki, zdjęcia, śmiechy ..... Do tego zauważyłam, że sporo osób nigdy się nie zmieni ;) jako, że nie można było wnosić swojego alkoholu, a ten oficjalny na stołach szybko się skończył, to grupa kolegów - największych imprezowiczów, znikała na kilkanaście minut w pokojach hotelowych, a potem wracali coraz głośniejszą i weselszą gromadą :))) Kochane chłopaki nasze ;) 

Niektóre koleżanki wyglądają teraz lepiej niż zaraz po studiach, inne nic absolutnie się nie zmieniły, innym trochę kilo przybyło, ale co tam ;) niewiele z nich wygląda gorzej, co oczywiście cieszy.

Zostałyśmy z koleżanką do końca, czyli po trzeciej wyjeżdżałyśmy spod restauracji. A tak nam nie chciało się jechać ...

Trzeźwieć nie miałam z czego i dobrze. Przespałam się kilka godzin i w przytomności do domu wróciłam. Chociaż teraz już mnie trochę spanie męczy.

W domu natomiast, mąż pomalował ściany w kuchni i pokoju na trochę inne kolory, niż mieliśmy do tej pory. Wygląda to nieźle, ale on sam trochę nawdychał się oparów - mimo, że farby nie są jakieś mocno woniejące i żołądek się odezwał. Tak myślę, że od tego. Mam nadzieję, że jutro będzie lepiej, a kolejne paćkanie trzeba robić w maseczce, niestety. Okna i balkon były pootwierane oczywiście, ale mimo to.

Do pierdolnika wzrok się mój przyzwyczaił, powoli się go zlikwiduje, Chłop mój też do pedancików nie należy, na szczęście - gdyby było inaczej, to musiałby sam sobie sprzątać, he, he.

Albo nie wyszłabym za takiego ;)

Spokojnego wieczoru Wam życzę i udanego poniedziałku :)

P.S. Ale mi się miło zrobiło :) Kazia obfociła wrocławskie tramwaje i o mnie też coś napisała :))