Kilo szczęścia :)

Wczoraj wieczorem wpadła mi w oko i ucho reklama w tiwi, jedna z serii zachęcających do pomagania dzieciom. Jak pewnie wiele z Was kojarzy, w spotach biorą udział dzieci z różnymi schorzeniami, oraz ich rodzice. Wczoraj trafiłam na dziewczynkę kilkuletnią, która urodziła się jako wcześniak i do dzisiaj boryka się z wieloma problemami zdrowotnymi, wymagającymi intensywnej rehabilitacji.

A mnie wbiło w oparcie kanapy, coś mocno chwyciło za gardło, Chłop tylko na mnie spojrzał i zrozumiał po chwili, o co chodzi.

Otóż z wielką intensywnością doszło do mnie - po raz kolejny zresztą, ile mieliśmy szczęścia z moim bratankiem. Dzisiaj kończy 17 lat, jest normalnym, zdrowym chłopakiem z całym dobrodziejstwem nastoletniego inwentarza :) Urodził się jako kilogramowe dziecko z wylewem krwi do mózgu podczas porodu. Do tamtego momentu nie zdawałam sobie sprawy, że u noworodka coś takiego może wystąpić.

Co było powodem przedwczesnego porodu - nie wiadomo. Moja bratowa przez całą ciążę czuła się bardzo dobrze, wyglądała bardzo ładnie, a tu taki numer.

Szczęściem w tym całym ambarasie było to, że Mały urodził się w Poznaniu, w szpitalu wojewódzkim na Lutyckiej, gdzie mieli 

( i pewnie mają do dziś) dobrze wyposażony oddział i takie maleństwa od razu trafiają pod respirator i inne przyrządy. Gdyby urodził się w naszym, powiatowym szpitalu, to ..... wiadomo, co by było najprawdopodobniej.

Jak w takim razie bratowa trafiła do Poznania? Nie przez nasz szpital bynajmniej. Otóż dzień wcześniej wybrała się z moim bratem na zakupy do Poznania. I mimo, że od rana czuła się nie najlepiej, pociąg miał spóźnienie, to jakimś niewytłumaczalnym instynktem nie zrezygnowała z tego wyjazdu. W Poznaniu okazało się, że coś się dzieje niedobrego, podjechali do najbliższej przychodni, a tam skierowali ich na Lutycką. A w nocy urodził się bratanek.

Żeby nie zanudzać, napiszę jedynie, że nie obyło się bez wielu, wielu wyjazdów do lekarzy, wspomnę choćby poradnię dla wcześniaków, rehabilitację, okulistę, neurologa ..... i coś tam jeszcze po drodze by się znalazło. Do tego dużo łez, strachu, bezradności, kiedy jakaś debilna i niedouczona lekarka rodzinna wywalała przed rodzicami perły swojej czystej głupoty, zamiast ugryźć się mocno w durny jęzor i zamknąć głupią gębę nie odzywając się, skoro dziecko było pod dobrą opieką specjalistki 

w dziedzinie wcześniactwa.

Było, minęło, mam nadzieję, że bez konsekwencji. 

Ja cieszę się, że on po prostu jest. Nawet, jak mi się nie podoba coś w jego zachowaniu, bo i tak jest ok. i nie ma to wiele wspólnego z pobłażaniem, naprawdę. Niech tak zostanie, albo będzie lepiej.

Taki z niego olbrzym był - na tym zdjęciu ma 3,5 miesiąca, minął miesiąc odkąd wrócił do domu, na początku rozwijał się tak, jak dzieci grudniowe. Przy wypisie ważył 2 kg, najmniejsze skarpetki i śpioszki były dla niego za duże ;)

Napisałam tego sentymentalnego posta, żeby pamiętać i cały czas mieć na uwadze to, że wystarczy niewiele, żeby nasze życie runęło, oraz że nic nie mamy na stałe, bo wystarczy chwila..... itd.

Że byłoby dobrze, gdybym codziennie i świadomie widziała małe radości i umiała je docenić.

Czego i sobie, i Wam życzę :)