Powroty

Ostatnie dni wypruły ze mnie chyba wszystkie siły, aż dziw, że tyle ich miałam i na tak długo wystarczyły. 

W każdym razie, wczoraj wcześniej troszkę wróciłam ze szpitala i stwierdziłam, że czas wrócić do treningów, ruszyć tyłek, wzmocnić powoli nadwątloną mocno kondycję. Tym razem nie zabierałam kijków, tylko zrobiłam sobie mały marszobieg 

z przewagą marszu, po mojej starej trasie, czyli 6 km. Pamiętając o przestrodze, której udzieliła mi kiedyś Kretowata 

( po miękkim!), tam gdzie było miękko pozwoliłam sobie na wolniutki truchcik, a na chodnikach - szybki marsz.

Pogoda była bardzo ładna, słońce pięknie zachodziło, zrobiłam więc kilka zdjęć komórką, w moim ulubionym miejscu, czyli na torach ;) albo przy nich. I przy mirabelkach, których trochę rośnie przy asfaltowej drodze o bardzo lokalnym znaczeniu.

Najpierw magnolia, obok której codziennie przechodzę lub przejeżdżam.

Po prawej są tory kolejowe:

Widzicie pajączka na gałęzi?

Na mirabelce, mimo późnej pory, praca trwała najlepsze. Chwilę trwało, zanim zlokalizowałam źródło dźwięku i sprawców osypywania się płatków. Były to sporawe trzmiele. Nie udało się mi ich uchwycić ładnie, ale nie nalegałam na pozowanie, nic na siłę, albowiem.

Chłopa w końcu wypisują ze szpitala. Po trzech tygodniach, bitych i równych. Mógł spokojnie wyjść w czwartek, ale nie. Brak mi po prostu słów na tych starych pierdzieli, rządzących chirurgią, jak własnym folwarkiem. Nie będę na razie tego tematu rozwijała, musi się mi uleżeć. 

Gdyby dzisiaj go nie wypisali, to planowałam akcję odbicia go stamtąd, bo już z tej desperacji różne myśli przychodziły mi do głowy. Za jakąś godzinę jadę po niego.

Zastanawiam się, co zrobić, by dojść do równowagi psychicznej. Spa, psycholog, fryzjer, kosmetyczka i zabiegi na twarz, masaż rehabilitacyjny na kręgosłup?

Bo płacz tylko czeka, aż go uwolnię, zbiera się cały weekend.

Chłop mój też musi coś w głowie przerobić, ja również, to powyższe to tylko środki pomocnicze, doskonale o tym wiem.

Aż mi się nie chce tam już jechać. Niedajbuk spotkam na korytarzu tego palanta ordynatora, tudzież jego szarą eminencję 

i gębę obiję? Do dupy nakopię, albo z przodu w golenie wyceluję? Bo jaj to oni już dawno nie mają, więc nie ma się co wysilać 

i tak wysoko nogi podnosić.

Albo tylko wzrokiem zabiję. Na razie wystarczy.