Cuda na mundialu i inne codzienne sprawy

Jako, że układ mieszkania mamy, jaki mamy, to siłą rzeczy uczestniczę czasem w mundialowych rozgrywkach, które to 

z upodobaniem Chłop mój ogląda. Niech mu tam będzie. Wczoraj poinformował mnie, że na mundialu prawdziwe cuda się dzieją, bo chorzy zdrowieją. Cóż pomyślałam sobie, Brazylia to pobożny podobno i katolicki kraj, więc czemu nie, przy okazji rozgrywek może i jakieś uzdrowienia mają miejsce.

Otóż chodzi o ludzi na wózkach, którzy podczas emocjonujących momentów z tych wózków wstają. Pewnie niektórzy są w stanie to zrobić, ale okazało się ,że niezwykłą moc mają bilety dla osób niepełnosprawnych i ich opiekunów. Już nie pamiętam, czy całkowicie darmowe, czy z dużymi zniżkami. Mogą powodować, że ludzie muszą poruszać się na wózkach, mając do pomocy opiekuna, po dotarciu na stadion, chromość mija, niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki :))

Trudno się mi, oczywiście odnieść do tych rewelacji, bo sama na mundial nie pojechałam, ani też nie znam nikogo osobiście, kto by tam pojechał, ale może coś w tym jest? Druga taka okazja może się już nie trafić. Pamiętacie film "Nieoczekiwana zmiana miejsc"? Tak mi się skojarzyło ;)

Piłka nożna, piłką nożną, mnie to ani ziębi, ani grzeje, bo przetwory czekają. Dostałam wczoraj od mamy prawie 3 kilo wiśni 

z ogrodu i dzisiaj je przerobiłam na przetwory. 3 kilogramy to nie jest jakaś oszałamiająca ilość, ale wyszło mi kilka słoików 

z kumpotem ;) i trzy z konfiturą. Nigdy takiej nie robiłam, zobaczymy, co z niej wyjdzie. Konfitura najprostsza z możliwych - wiśnie i cukier jako składniki.

Do tej pory zakonserwowaliśmy kilka słoików truskawek z "angrystem" i syrop z kwiatów hyczki, czyli czarnego bzu. Zawsze to miło jesienią i zimą sięgnąć po dary natury, a ja mam coraz większą ochotę na robienie zapraw - jest w tym coś magicznego dla mnie. Poza tym, nie przerabiam ilości hurtowych, to mnie ta praca nie nuży. Nawet drylowanie poszło mi szybciutko, bo miałam drylownicę do dyspozycji. 

W międzyczasie poleciałam sobie z kijkami i znów spotkałam dalszą sąsiadkę, która wyszła na spacer z psem. Często się nam takie spotkania zdarzają :)) Sąsiadka zainteresowała się kijkami, ile takie ustrojstwo kosztuje i, że może ona też by sobie kupiła ... czemu nie, piesa przyuczyć i jedno z drugim da się połączyć. Zapytała się, ile kilometrów chodzę i przeraziła się moją odpowiedzią - a to tylko 6-7 km!

Cóż ....

A co po drodze widziałam? Zdjęcia zrobione tydzień temu, ale za dużo się nie zmieniło

Najpierw na biało:

Daawno tego na zbożu nie widziałam. Sporysz, psze Państwa:

Zdjęcie w stylu: Co się nawinie przed obiektyw.

Tych wisienek już nie ma, zostały obżarte przez okoliczne dzieci, jak mniemam.

Doczytałam się, że to jakaś azjatycka franca, która zagraża naszym biedronkom. Jestem przeciwna zabijaniu żywych stworzeń, ale jeszcze raz ją spotkam, to .......

Jako, że mieszkam, gdzie mieszkam, nie może zabraknąć tych kwiatków. Szybciutko zrobione zdjęcie, żeby mnie ktoś z rajek nie przegonił, chociaż stałam na samym ich brzegu. Osobiście nie przepadam za ziemniakami, jeść ich codziennie nie muszę, ale ładnie kwitną :)

 Gdzieś tam burze się kotłują, ciekawe, czy do nas dojdą. Dzisiaj było dusznawo i pochmurno. Dziwna ta pogoda.

A na koniec mała zagadka dla komentatorek i komentatorów mojego bloga. Jutro będę obchodziła rocznicę. Czego? 

Odpowiedzi poproszę na maila, będą jakieś drobne słodycze, tylko jeszcze nie wiem, jakie i ile ;) Na maile czekam do jutra, do godziny 12.00 w południe.

Zagadka jest banalnie prosta, dużo prostsza od urodzinowej.

Miłego wieczoru wszystkim życzę :))