Jakież one mają niebieskie oczy!

Trochę dziwna ta tegoroczna wiosna. Nie tylko pod względem bujności kwiatów i roślinności wszelakiej, która cieszy oko i ducha. U nas na ten przykład , zrobiło się zatrzęsienie glap wszelkiego rodzaju. Wydaje mi się, że aż tyle nigdy ich nie było. Wrzeszczy toto i kotłuje się pod dachami bloków, gdzie uwiło sobie gniazda, oblega tłumnie śmietnik - trudno się dziwić, zresztą. Zabraliśmy ich terytoria, to próbują dostosować się do zmieniającej rzeczywistości.

Trochę przerąbane mają osoby, które mieszkają na ostatnim piętrze, bo doskonale słyszą pukające i przemieszczające się ptaki. Cóż .....

Jako, że nasz nowy sprzęt robi dobre zbliżenia, to dzisiaj chwyciłam aparat i z balkonu zrobiłam trochę fotek. Dwie mniejsze kawki, jeszcze nie do końca wypierzone, stały sobie na daszku wejściowym do naszej klatki. Jedna z nich siedziała w rynnie, łypiąc niebieskim okiem, starsze co chwila do nich dolatywały, a te broniły swojego terytorium. Dodawszy do tego zachmurzone niebo, wychodzi sceneria prawie gotowa do jakiegoś horroru ....

Zobaczcie zresztą.

Te za to, broniły chyba swojego gniazda. 

Ale, żeby nie było, iż tylko walczą i złowrogo łypią oczami. Te siedziały sobie na dachu przeciwległego bloku i przytulały się do siebie. Możliwe, że jest to para ze zdjęcia wyżej.

Na parapecie też trzeba sobie posiedzieć:

 Gdzie nie gdzie przemykają wróbelki i jaskółki. Tych ostatnich jest niewiele - też trudno się dziwić.

Trochę mnie rzeczywistość przytłacza, jest szansa jednakże, że odkurzę maszynę do szycia i coś na niej wymodzę. 

A u Oli Jawor piękny wiersz motywujący. Zadałam go sobie do poczytania, kilka razy dziennie.

Bo w końcu, nie przesadzajmy, zdrowa jestem, na zawody się szykuję, a inne rzeczy to takie dziwne dodatki, które trzeba 

z siebie strząsnąć.

Spokojnych snów życzę :)