Wrocławski weekend odsłona pierwsza

Zbieram się i zbieram do napisania tego postu, ale ciężko mi idzie. Za dużo emocji mam chyba nagromadzonych w ciągu praktycznie dwóch dni, mam nadzieję, że powoli zejdą tak, jak powoli będzie przyrastać treść wpisu.

Działo się niczym na huśtawce, w górę, w dół, potem znowu w górę, żeby zakończyć się silnym bólem głowy, który dopadł mnie 

w pociągu do Poznania. Udało się go na szczęście spacyfikować jakimiś środkami przeciwbólowymi, inaczej podróż stałaby się koszmarem.

Od początku. Najpierw o zawodach. Będzie krótko. Do dupy. Nie polecam. Bywałam na różnych zawodach i nigdzie tak źle nie było. Do tego stopnia, że w pewnym momencie zeszłam z trasy, nie kończąc tych 11 km. Niestety.

Sędziom na trasie coś się pomyliło. Albo epoki ( Hala Stulecia plus ich zachowanie - skojarzenia dość jednoznaczne), albo rodzaj imprezy - nie wiem. Dla mnie miała to być dobra zabawa, zmierzenie się z samą sobą, ale nie było. Stwierdziłam, że nie będę robiła z siebie idiotki, za stara jestem na to, żeby mnie ktoś traktował jak gówniarę i dałam sobie spokój - umownie, bo do spokoju to mi daleko było, oczywiście.

Nie chcę już na ten temat się wytrząsać, zamykam sprawę i więcej nie skorzystam.

Na pewno już nie pójdę z wami!!!

Ale co tam. Na fali wkurzenia popsuliśmy we Wrocławiu jeden tramwaj, jeden autobus i o mało co nasz docelowy pociąg.

Nie, nie, nie, żadnych aktów wandalizmu nie było, bez przesady... Otóż jechaliśmy w sobotę wieczorem z Rynku, wsiedliśmy sobie w dychę. Pierwszą, bo zaraz za nią jechała druga. I w pewnym momencie motorniczy tej naszej otwiera drzwi i mówi, że mamy przesiąść się do tej drugiej. To już wcześniej coś się musiało dziać, prawda?

Ot, przypadek. W niedzielę pojechaliśmy do Gosi autobusem. Wysiedliśmy na pętli, , witamy się z Gosią i Rufim, patrzymy, a tu nasz autobus odjeżdża z napisem "uszkodzony". Dobrze, że chociaż dowiózł nas, gdzie trzeba.

W niedzielę wieczorem, siedzimy już w naszym pociągu, w Poznaniu, zbliża się pora odjazdu, silniki w pełnej gotowości .... nagle trzask, prask, wszystko staje, światło gaśnie i zrobiła się cisza ..... spadek napięcia w trakcji. Ruszyliśmy z kilkuminutowym opóźnieniem, a tu w połowie drogi, pociąg wytraca prędkość, toczy się chwilę dłuższą siłą rozpędu i bezwładu ... ale zaskoczył - ufff.

Przypadek? Może, nie wiem już sama.

Tak to wyglądało.

Honor miasta uratowały nasze blogowe koleżanki. W sobotę Marija, która przyszła nam pokibicować, a w niedzielę GosiAnka. 

I kilka innych osób, z którymi mieliśmy styczność w hotelu, mieście, na ulicy. Nie jest więc tak źle :))

Z Mariją odbyłyśmy spacer po Ogrodzie Japońskim, a jakże ;) i po fragmencie pobliskiego parku, rozmawiając, robiąc zdjęcia, szukając co ciekawszych ujęć i roślin. Marija jest w temacie, gdzie co rośnie, więc spacer tym bardziej był udany.

Taki w sam raz na wyciszenie i uspokojenie emocji. Moich głównie, rzecz jasna.

To lecimy ze zdjęciami:

Najpierw Hala Stulecia i jej otoczenie. Te kopuły, to, jak mi Marija wyjaśniła, dawna siedziba Wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. Siedziba mocno nadwyrężona zębem czasu, ale w remoncie.

O 12 w południe, zaczął się spektakl muzyczno - fontannowy. Fajny, ale byłam zbyt wkurzona, żeby się nim nacieszyć. Aż dziw, że go zauważyłam. W nocy wygląda to lepiej, bo widać zmieniające się światła.

Marija mówiła, że jeszcze nie tak dawno temu, w miejscu, gdzie są fontanny, było bajorko. Tym bardziej zadziwia ogrom prac 

i nakładów.

Wagner też zagrzmiał w pewnej chwili. Start ogrodzony był bramkami, wypuszczali nas jak dzikie zwierzaki, dosłownie na arenę cyrkową. Coraz lepsze mam te skojarzenia ;)

Opuśćmy zatem teren Hali Stulecia i udajmy się do Ogrodu Japońskiego. Piękne miejsce, naprawdę.

Najpierw kwitnąca obficie lipa.

 

Nie mam pojęcia, co to za roślina, ale fajna. W stylu modrzewia. Japońska, oczywiście.

Widoczki:

Olbrzymie karpie, które konkurowały z kaczkami o jedzenie, które dobrzy ludzie rzucali głodomorom.

I zostawię Was w japońskich klimatach. 

O dalszym spacerze z Mariją, medalu od niej, oraz spotkaniu z Gosią - jutro.

Spokojnych snów wszystkim życzę :)