Kot się za mną stęsknił, chyba.

Nie było mnie w domu dwa dni. W piątek i sobotę wizytowałam pewne miasto na DOLnym Śląsku w celach służbowych. 

Z różnych względów były to ciężkie dni i dawno tak się nie cieszyłam z powrotu do domu, do Chłopa i kota, oraz spokoju 

i swojego świata.

Sama jazda w te i nazad była bardzo męcząca, mimo, że to nie ja siedziałam za kierownicą i nie ja przeciskałam się między tirami, mimo wygodnego samochodu. Dolnośląskie nie jest na końcu świata, to raptem sto parę kilometrów od nas, pokonanie ich zajęło nam dzisiaj niecałe trzy godziny, wczoraj trzy i pół. Krajowa jedenastka zapchana czym się tylko da. Brakowało jeszcze tylko furmanek ciągniętych przez konie. Dlatego wolę pociągi, mimo wszystko. Ale teraz się nie dało, organizacyjnie.

Chłop mi doniósł, że Bonus był nieswój, nie chciał iść spać, siedział w korytarzu, a potem obudził go o 3.30 ... a mówiłam futrzastemu, że dzisiaj wrócę! Cóż, stado mu się rozpierzchło, stan liczebny się nie zgadzał i co tu zrobić ;)

W drodze powrotnej dopadły mnie objawy choroby lokomocyjnej, do eskalacji nie doszło, bo poprosiłam o zatrzymanie się -napatoczyło się centrum handlowe pod Ostrowem, wyszłam z samochodu ze zdrętwiałymi przedramionami - przedziwne uczucie, na miękkich nogach, ale po kilkunastu krokach przeszło mi. W centrum była apteka, w której kupiłam coś przeciwko objawom, przesiadłam się do przodu i już spokojnie dojechałam do domu. A w domu spłukałam wszelkie syfy podróżne solą bocheńską ,którą Chłop kupił mi, kiedy pojechał biegać w kopalni. Sól wygląda jak smalec z żurawiną. I pozostawia na skórze taki tłustawy film, ale nie wysusza przez to skóry. Fajnie było wykąpać się u siebie :)))

Rozpadało się u nas i rozgrzmiało, ale powietrze zrobiło się takie miłe, nawet w mieście.

Bonus burzy się nie boi, bo siedzi na balkonie i łapie krople wody. N|ie, żebyśmy mu wody w miseczce żałowali, taka samodzielnie upolowana smakuje widocznie lepiej ;)

A jutro idę na wybory. I biorę swój długopis ;) Po co swój? Poczytałam o tym na jednym z ulubionych blogów i może w tym szaleństwie jest jakaś metoda? Desperacja? Poczucie bezsilności?

Pewnie wszystko po trochu, a poza tym w głowie się mi kręci od jazdy, dwóch dni poza domem i wielu innych spraw.

Na koniec, takiego kotka spotkałyśmy dzisiaj, wychodząc rano z hotelu. Śliczny, tylko trochę kulał i żal mi się go zrobiło, chociaż może niesłusznie. Po pyszczku widać, że to kocur ;)

Spokojnych snów wszystkim życzę, a jutro Chłop mój loto wef swarzynckim szpocie. Ja jadę jako obsługa trasy i kibic.