O mało co do zderzenia nie doszło .... przeze mnie ;)

Od kilku dni zbieram się, żeby coś na blogu napisać  i ciężko idzie. Wczorajsza pełnia wyzwoliła w końcu jakieś dziwne napięcie, niechęć, smutek, które ogarnęły mnie jakiś czas temu. Tak to już jest, że uczucia te przychodzą czasem i na glebę rzucają. Punktem kulminacyjnym było wydarzenie, które skończyło się - ku mojemu zdziwieniu, dobrze. Otóż miałam coś do przetłumaczenia, tekst niby niezbyt długi, ale ciężki, bo naszpikowany prawniczo-handlowymi treściami. Ślęczałam nad nim jeszcze w niedzielę, pilnie klikając w ikonkę zapisywania, żeby całej pracy nie posłać w kabelki. Niestety komputer nie wytrzymywał napięcia i kilka razy się mi zawiesił. Po odwieszeniu, tekst istniał, przerzuciłam część na pendriva, zrobiłam drugą kopię na pulpicie, a późnym wieczorem wyłączyłam edytor. Kiedy chciałam sprawdzić, czy wszystko mam, okazało się, że nie mam. Całe dwie niedzielne godziny poszły się walić. To mnie naprawdę podłamało. W poniedziałek zasiadłam do tej pracy jeszcze raz i coś mnie tknęło, aby włączyć ten drugi tekst, który skopiowałam na pulpit również. I tam było wszystko, co zrobiłam w niedzielę. Cóż, pełnia minęła, punkt kulminacyjny, niczym w noweli nastąpił ,zobaczymy, co będzie dalej.

A teraz będzie weselej, o zderzeniu przeze mnie ;)

Kwiecień pod względem sportowym był bardzo słaby, raptem 9 dni. Maj rozpoczęłam intensywniej, oby ta tendencja się utrzymała i żebym zdrowotnie dała radę.

Dzisiaj wieczorem również ruszyłam  z kijkami, dochodząc do takiego miejsca, w którym droga się teoretycznie kończy, właściwie dwie się schodzą przy bramie dawnego PGR-u. Można tam wjechać, bo ciąg dalszy drogi wiedzie przez to gospodarstwo, wieś 

i wyjeżdżamy na główną. Ja tamtędy nie chodzę, tylko się cofam.

Stoję więc przy tej bramie na rozstaju dróg, patrzę, od strony mojego osiedla jedzie samochód, więc czekam aż przejedzie, z tej drugiej drogi też zbliża się samochód, który - wydaje mi się, że miał znak "ustąp pierwszeństwa" ( nie chciało się mi dzisiaj sprawdzać, czy to był ten znak, przekręcony przez półgłówkowatych osiłków). Oba jadą i niewiele brakło, a zderzyłyby się, ponieważ te pierwszy zatrzymał się obok mnie, a ten drugi - młody kierowca - nie wiem, co myślał. Może o tym, u kogo skombinować kasę na fajki, albo gdzie pobzykać bez zobowiązań?

Na szczęście nic się nie stało, a gość który się przy mnie zatrzymał, spytał się z miłym uśmiechem o drogę na Gniezno. No to mu powiedziałam, jak ma jechać, chłop życzył mi miłego dnia i pojechał w swoją stronę. Chyba się mu moje, to znaczy moja koszulka podobała, bo jest z takiego jednego biegu w Poznaniu, a samochód miał poznańską rejestrację ;)

Ot, taka sytuacja ;)

Zdjęć mam sporo w komórce, ale dzisiaj nie chciało się mi ich obrabiać, więc będą na następne posty. W roli głównej pociągi 

i kwiatki.

Kociamber ma się dobrze. Jest niezawodnym budzikiem około 4-4.30 rano. Jak ma fazę na niespanie, to potrafi kilka razy po nas przebiec, ostatnio zamykamy więc drzwi od pokoju. Do dyspozycji ma resztę mieszkania, niech robi tam, co chce ;) Zbój jeden, sierściuch ;) 

Poza tym, zrobił bardzo dobre wrażenie na naszych znajomych, którzy odwiedzili nas półtora tygodnia temu. Bonus z godnością pełnił honory domu,goście nasi stwierdzili, że to pierwszy czyjś kot, który nie chowa się przed obcymi, tylko im towarzyszy. 

Komentarz mój: oczywiście, że hrabiątko nie będzie chowało się przed ludźmi w swoim domu. Musi wiedzieć, co się dzieje, prawda?

W tej chwili ucina sobie drzemkę przed pójściem spać, na wiadomym fotelu, który muszę z nim dzielić ;)

Spokojnego wieczoru wszystkim życzymy :)