O obchodach Powstania Wielkopolskiego

I znów trochę pomarudzę, ale też i będę się chwalić.

Dwa lata temu, w tym poście pomarudziłam na brak zainteresowania rocznicą Powstania, potem w komentarzach Mnemo napisała, że uczestniczyła w obchodach w Warszawie, czym mnie bardzo miło zaskoczyła.

Niestety, w tym roku, a również i poprzednim, mogłabym napisać podobny post. W moim zapyziałym, prowincjonalnym mieście 

( chociaż zrobiło się w nim tak cholernie międzynarodowo i światowo, że ojapierdole - sorry za ten wulgaryzm, ale wydaje się mi na miejscu), oprócz mszy w miejscowej farze, pochodzie na cmentarz pod mogiłę Powstańców - kibice Lecha go trochę czerwonymi racami urozmaicają, to nie dzieje się praktycznie nic.

W tym roku jednakże, żeby nie było, że marudzę i czepiam się wszystkiego - odbył się po raz pierwszy bieg ku czci Powstańców 

i Powstania. I był to naprawdę bardzo dobry pomysł.

Pogoda była świetna, trasa niezła, liczyła sobie 5 km, na mecie każdy dostał medal i posiłek regeneracyjny z napojami. Całość finansowało starostwo nasze i kilku sponsorów, uczestnicy nic nie płacili.

Było fajnie :) Oczywiście biegliśmy z Chłopem, on poleciał ostro do przodu, ja obstawiałam tyły, ale taka ostatnia znowu nie byłam ;)

Medal wyglądał tak:

Bardzo się mi podoba.

A teraz, co mi się nie podoba. 

Na moim osiedlu kompletny brak flag. W lokalnych mediach - brak zachęty, przypomnienia o święcie. Brak również informacji 

o tym, gdzie można kupić powstańczą flagę - wiem, że gdzieś, ktoś, kiedyś mówił o takiej możliwości, ale nie pamiętam w tej chwili.

Lepiej dać się zaKODować, omamić mediom, które - te główne są tylko polskojęzyczne, a nie polskie i pobić bliźniego 

w Lidlu w walce o kawałek karpia. Ale to nic, przed świętami pójdzie się do spowiedzi i wszystkie grzechy zostaną odpuszczone.

Żeby było jasne. Nie uważam się za wyrocznię i wszechwiedzącą, i doskonale zorientowaną w sprawach polityki wszelakiej. Nie, nic z tych rzeczy.

Nic na to nie poradzę, że polityczne manifestacje, które organizowano przed świętami, kojarzą się mi z ukraińskim majdanem. Tam, jak wiemy, na dobre im nie wyszło. Te nasze mnie wręcz przerażają. Z jednej i drugiej strony, ale jak na razie strona, tak zwana przegrana, robi kompletny zamęt. Tak to widzę.

Widzę również działania tej drugiej strony, też mi się wiele rzeczy nie podoba, fanką prezesa też nie jestem, ale czy warte są takiej medialnej histerii? Skarżenia w Unii Europejskiej???

Mam również skojarzenia z I wojną światową, kiedy Polacy stanęli przeciwko sobie, Wielkopolanie w pruskich mundurach, 

ci z zaboru rosyjskiego w carskich, a Galicjanie - CK armii.

Obcy zdecydowali i zmusili naszych przodków, by jeden walczył i zabijał drugiego. Nie widzicie analogii? Może trochę daleko posunięta, bo dzisiaj nie strzelamy fizycznie do siebie - jeszcze, ale strzelamy nienawiścią. Co wrogom naszej ojczyzny jest na rękę.

Znacie ten wiersz? Przeczytajcie go sobie:

Władysław Bełza, „ Z doli niedoli”

Podzielił nas, mój bracie
Zły los i trzyma straż
W dwóch wrogich sobie szańcach
Patrzymy śmierci w twarz
W okopach, pełnych jęku,
Wsłuchani w armat huk,
Stoimy na wprost siebie
Ja – wróg twój, ty – mój wróg!

Las płacze, ziemia płacze,
Cały świat w ogniu drży...
W dwóch wrogich sobie szańcach
Stoimy – ja i ty.
Zaledwie wczesnym rankiem
Armaty zaczną grać,
Ty świstem kul morderczym
O sobie dajesz znać
I wołasz mnie i mówisz:
To ja, twój brat...twój brat!

A gdy mnie z dala ujrzysz
Od razu bierz na cel
I do polskiego serca
Moskiewską kulą strzel.
Bo wciąż na jawie widzę
I co noc mi się śni,
Że ta, co nie zginęła wyrośnie z naszej krwi.

Chwała Bohaterom!