Autobus twoim drugim domem ;)

Witajcie wszyscy, którzy zechcecie poczytać :)

Pranie skończone, rzeczy ułożone częściowo na swoim miejscu, powoli dochodzę do siebie i powoli układam sobie posty w głowie.

Co do tytułu. Trochę przewrotny, ale gdy spędzi się w sumie trochę ponad cztery dni w tym środku lokomocji, to czujesz się tam prawie jak u siebie ;) 

Nasza podróż w jedną stronę trwała dwa dni. Na szczęście z noclegiem tranzytowym, co uważam za bardzo dobry pomysł pod każdym względem.

O 4.30 ruszyliśmy spod Dworca Letniego w Poznaniu, kierując się na południe, przejeżdżając przez Wrocław, który zachwycił mnie obwodnicą :) Nie trzeba teraz kisić się
w wielkomiejskich korkach, błądzić nie wiadomo gdzie, miasto zostawiamy z boku, przejeżdżamy przez imponujący Most Milenijny, obok stadionu, cóż więcej chcieć ;)

Tak sobie więc jechaliśmy, mijając Kłodzko, Czechy, wjechaliśmy do Austrii na drogę wśród Alp, w międzyczasie zatrzymując się na popas ;) i dojechaliśmy do urokliwej miejscowości Semirach, pnąc się nieustannie w górę po serpentynkach. Tam, w uroczym hotelu zostaliśmy nakarmieni i rozlokowani do spania.

Było jeszcze na tyle wcześnie, że wystarczyło czasu na krótki spacer i zachwycenie się otoczeniem.

Zrobiliśmy kilka zdjęć, nie oddają oczywiście w całości uroku okolicy.

Jeden z wielu zakrętów, które mogły zawrócić w głowie ;)

W dole jest przygotowane miejsce dla chcących postrzelać sobie z łuku :)

Góry, góry, a pod lasem mój mąż, ciekawy, co jest dalej ;)

Część pensjonatu. We wszystkich oknach były kwiaty. Nasze okno to to otwarte, na piętrze, bez balkonu.

Słońce wyłaniające się zza gór, okna pokoju wychodziły na wschód.

Dobrze. Pozachwycaliśmy się pięknymi górami, a teraz - co było wcześniej? Na dawnej granicy czesko - austriackiej? Kto jechał, ten wie ;) A kogo tam nie było, to się teraz dowie :D

Widok ów powalił nas, czyli męża i mnie na kolana .... zobaczcie same:

Merlin obracał się wokół własnej osi, a smok co jakiś czas ział dymem i wydawał dźwięki :)))

Dama z włócznią w całej okazałości:

Jeszcze jeden smok i usiłujący go dopaść dzielni rycerze na koniach ;)

A tutaj, znane nam z dzieciństwa ( bo przy placu zabaw dla dzieciaków):

Krecik i jego przyjaciółka :)

Królestwo Kiczu robi wrażenie, prawda?

W takich to klimatach kiczowato - przyrodniczych opuściliśmy Austrię i ruszyliśmy do Słowenii, wjechaliśmy do Chorwacji - w oszałamiającym tempie zbudowano tam autostradę, biegnącą przez środek państwa. Nie trzeba więc dostawać zawrotów głowy na trasie wzdłuż Adriatyku, która może jest i malownicza, ale kręta i sama jazda trwa o wiele dłużej.
Krajobraz zmieniał się z każdym kilometrem, pojawiły się pagóry, skały, czasem nagie, a czasem pokryte gąszczem nieprzebytej roślinności i czerwona ziemia.

Wszechobecne drzewa z dojrzewającymi oliwkami:

Inne niż u nas domy, wybudowane na zboczach gór:

Minęliśmy Chorwację, wjechaliśmy do Bośni i Hercegowiny, która załapała się na kawałek morza w miejscowości Neum, żeby po ok. 30 km ponownie wjechać do Chorwacji, dotrzeć do Dubrownika, zachwycić się nim, patrząc z góry, przejechać jakieś 250 km, mając po prawej stronie Adriatyku dotrzeć na miejsce po jakichś 14 godzinach jazdy z totalną głupawką od zmęczenia podróżą, niewyspaniem, wrażeniami.

Ciąg dalszy nastąpi :) Gratuluję dotarcia do końca postu :)