Zamarzamy zawodowo

Pisałam już wielokrotnie, że nie znoszę zimy i zimna i tezę tę podtrzymuję przez cały czas. Wczoraj jednakże, musiałam zmierzyć się z przenikliwymi dwoma stopniami na plusie i brakiem słońca, które to wedle prognoz pogody miało być. Kurna.

Słońce oczywiście było, ale za chmurami. Skoro jednak zapisaliśmy się ongiś na zawody, to trzeba było jechać. Obydwa/obydwie/obydwoje (? - jak to sformułować? - ma ktoś jakiś pomysł?) zawody, w każdym razie zarówno jedna, jak i druga impreza sportowa miała miejsce wczoraj. Jedna przed południem w Poznaniu, a druga po południu pod Poznaniem. 

Jako osoby mające już nierówno pod sufitem, świadomie (he,he) zdecydowaliśmy się na udział. Dystanse miały po 5 km każdy, więc nic nadzwyczajnego, ale dwa w jednym dniu? Damy przecież radę.

Wyjechaliśmy z Chłopem rano, udając się nad Rusałkę - to takie jeziorko w Poznaniu, otoczone lasem. Po drodze pokłóciłam się z panem Hołowczycem na temat różnic w naszych koncepcjach dojazdowych - moja zwyciężyła ;) Do porozumienia doszliśmy dopiero na skrzyżowaniu Słowiańskiej z Mieszka I. 

Nad Rusałką powitało nas pieruńskie zimno. Trochę optymistycznie podeszliśmy z Chłopem do kwestii ubiorów i niestety zmarzliśmy. A trzeba było powrzucać do samochodu zimowe kurtki puchowe, koc termiczny, dokładając polarowy kocyk z Ikei za dychę. Za gorąco na pewno by nam w tym nie było.

Ruch działa niewątpliwie rozgrzewająco, na starcie ustawiło się ponad 1000 osób, potem ciepła herbatka z cytryną i można było jechać do domu. Tzn. my pojechaliśmy do naszych znajomych - razem uskuteczniamy te nasze dzikie wyjazdy.

Po południu trzeba było ruszyć dalej. Tym razem na imprezę typowo kijkową. Odbywała się po południu, ponieważ organizatorzy wymyślili konwencję halloweenową. Czyli można było się przebrać, wzdłuż trasy ustawione były świecące dynie, znienacka jakieś duszki wyskakiwały zza krzaków ... Było nieźle.

Wybór miejsca też ciekawy - stary, przedwojenny majątek, a powojenny PGR. Ktoś to niedawno kupił, pałacyk jest częściowo wyremontowany, na część zabudowań też jakiś pomysł jest. Całość wymaga mnóstwa nakładów, ale kiedyś przestanie tam straszyć.

W każdym razie, uczestnicy mogli pomalować sobie twarze, adekwatnie do tematyki imprezy. A my z Chłopem chętnie z tego skorzystaliśmy :)) Mieliśmy tak piękne makijaże, że żal było ich zmywać. Wyglądaliśmy groteskowo upiornie.

 W takim to makijażu wkroczyliśmy do sklepu - jedynego, który był otwarty o tak późnej porze na naszym osiedlu. Nie mieliśmy sił na zmywanie malunków, a potem wychodzenie z domu. Swoim wyglądem wystraszyliśmy dziewczyny, ale szybko pozbierały się po początkowym szoku ;)

Na zawodach zmarzliśmy ponownie. Mam tylko nadzieję, że obędzie się bez konsekwencji zdrowotnych i środki, jakie przedsięwzięliśmy temu zapobiegną.

Kilka zdjęć z naszego popołudniowego pleneru:

To ostatnie, nie wiedzieć czemu, kojarzy się mi z Haninym kakuarem ;) Ale nim nie było i nie jest. To dwa małe pomieszczenia, oddzielone ścianą. Wlazłam tam do środka, ale było mi za zimno, żeby zrobić więcej zdjęć.

Z ostatniej chwili: słońce wyszło. Gdzie było wczoraj, pytam??