Ponownie w szpitalu

Co to była za noc, to nikomu nie życzę. Objawy bólowe męża,od soboty powoli się zaostrzały, dzisiaj w nocy nie spaliśmy praktycznie oboje, bo jego bolało, chodził od jednego pokoju do drugiego, pokładając się raz na jednym łóżku, raz na drugim, ja co chwilę sprawdzałam, co się dzieje, nadsłuchiwałam, chodziłam do niego, bezsilna i zdenerwowana. Rano, bardzo wcześnie wstaliśmy, nie było nic lepiej, wręcz gorzej, zajrzałam na chwilę do netu, żeby poszukać jakichś sensownych informacji, ale to, co przeczytałam jeszcze bardziej mnie przeraziło. Nie mając innego wyjścia, załadowaliśmy się do samochodu, biorąc te wszystkie papierki, które gówniarz wręczył nam w czwartek i pojechaliśmy. Tym bardziej, że skierowanie do szpitala było wystawione w ów czwartek.

Na izbie przyjęć kręciło się kilka osób, ale ogólnie było spokojnie, lekarz dyżurny wysłuchał mojej nieskładnej relacji, wręczyłam mu również cały zabrany z domu pakiet, położyli męża na kozetce, po czym lekarz zauważył przytomnie, że jeśli jest skierowanie na internę, to najprościej będzie, jeśli stamtąd przyjdzie lekarz, zbada męża i ustali, co dalej. Mnie tam było wszystko jedno, mężowi tym bardziej. Długo nie trwało, a osobę, która przyszła zbadać tego mojego biedaka, pamiętaliśmy doskonale, bo trzy lata temu jeździł w pogotowiu i akurat on przyjechał do nas, gdy mąż dostał udaru, a później z oddziału, gdyż interna, neurologia i kardiologia są u nas połączone w jeden. Niedługo potem chłopak awansował na wiceprezesa zarządu szpitala, ale nadal jest lekarzem, żeby zapewne nie stracić prawa do wykonywania zawodu, bo na stanowiska kierowniczych się bywa, to wiadomo.

W każdym razie, ja miałam o nim, dobre zdanie i mam nadzieję, że się nie zmieni. 

Zajął się mężem, udzielił wszelkich informacji, co jest grane - miło, kulturalnie, fachowo, konkretnie. Tak, jak powinno być. Zlecił badania, kroplówkę, bo chłop mój był strasznie odwodniony już i poinformował mnie, że mąż tu trochę poleży, a potem wezmą go na oddział i dzisiaj ze szpitala go na pewno nie wypuszczą, dostanie również coś na likwidację bólu i zobaczymy, jakie wyjdą wyniki.

I znowu było, jak być powinno - cierpiący człowiek leżał na kozetce, przykryty kołdrą, pod kroplówką i wiadomo było, co go czeka.

Pojechałam więc do domu po rzeczy, nie musiałam się bardzo spieszyć, gdy wróciłam, to mąż miał następną kroplówę i był już po pobraniu krwi i prześwietleniu. Zaraz też dostałam informację, że mąż będzie na oddziale wewnętrznym, a jutro ten lekarz, osobiście, wykona mu gastroskopię.

Było, jak być powinno. Znowu.

Zastanawiałam się również, dlaczego lekarz ów powiedział mi, przed zbadaniem męża, że nie wie jeszcze, na jaki oddział go da. Teraz mnie olśniło, dlaczego. Bo gdyby okazało się, że jest jakaś perforacja, to wtedy wiozą na stół, na chirurgię, a jeśli nie - to na internę. Po co miał siać zamęt w szeregach, skoro nie miał wyników badań? Można oględnie powiedzieć, nie strasząc ludzi nie wiadomo czym? Można.

To tak, a propos gówniarza i jego zachowania na koniec naszej czwartkowej wizyty.

Cóż, niezłą laurkę tu napisałam, prawda? Jakże skrajny post, w porównaniu z tym sprzed kilku dni.

Ale tak było dzisiaj przed południem. Mimo, że znów kilka godzin przeleciało na izbie, to dokładnie wiedziałam, dlaczego czekam i na co. 

Zobaczymy, jak się sytuacja rozwinie. Irydolog, u którego byliśmy wczoraj stwierdził, że bóle tego typu może dawać dwunastnica. Okaże się jutro.

Mąż zainstalowany w czteroosobowej salce, trzema innymi nieszczęśnikami w różnym wieku, ale takimi fajnymi, na pierwsze moje wrażenie. 

Dziękuję za Wasze słowa wsparcia pod poprzednim postem :*** To chyba Wasze dobre myśli pod naszym adresem sprawiły, że dzisiaj tak się jakoś dobrze ułożyło, czego się naprawdę nie spodziewałam.

Miłego popołudnia Wam życzę :) U nas wieje i leje od czasu do czasu. Poza tym pełnia Księżyca.

I takie smęty, w sam raz na dzisiejszy dzień. Znacie ten serial? Mroczny, ale fajny, a piosenka ....
mnie się podoba :

https://www.youtube.com/watch?v=p4zluA60hjs