"Ulgowe" łzy

Dzisiaj poleciały obficie dwa razy. Pierwszy raz, kiedy czytałam Wasze komentarze rano. 

To były pewnie te łzy, których nie wypuściłam z kanałów łzowych wczoraj, zaciskając je mocno i trzymając na miejscu. Rano tama puściła.

Potem, przed dziesiątą zadzwoniłam na OIOM, żeby się spytać, kiedy mogę przyjść i czy coś mogą mi przez telefon powiedzieć. Bardzo miła pani doktor powiedziała mi, że noc przebiegła bardzo spokojnie, rano go odłączyli od respiratora i wybudzają. I, że na daną chwilę wszystko jest ok., mogę przyjść po południu, jak jest godzina odwiedzin, aczkolwiek jest to wszystko zbyt świeże 

i może ulec zmianie do tego popołudnia. Logiczne, jak dla mnie. Po usłyszeniu tych dobrych wiadomości, znowu zaczęłam płakać, jeszcze podczas rozmowy z tą lekarką. Kobieta wykazała zrozumienie, nie takie rozmowy tam przeprowadza.

Dzień przeleciał bardzo szybko. Przed południem poleciałam po drobiazgi dla męża, które są wymagane na oddziale, a potem do teścia i siostry, żeby im dokładniej opowiedzieć, co jest grane, a potem praca, szpital, praca i do domu.

Mąż wygląda, jakby nie miał żadnej operacji, spędziłam u niego przepisową godzinę, popodłączany oczywiście do pierdyliona rurek, rureczek, ale nic go nie boli, rozumuje normalnie, więc jest dobrze.

Myślę, a właściwie wiem, że to również dzięki i Waszym myślom, dobrym życzeniom, za które jestem naprawdę i ogromnie wdzięczna.

I jeśli mogę prosić o jeszcze troszeczkę ...... teraz dostajemy, przyjdzie na pewno moment, że będziemy się dzielić i oddawać.

Za chwilę zbieram się do spania, bo zmęczona jestem, kręgosłup mnie boli, barki mnie bolą, potraktuję je ciepłą wodą, to się trochę rozluźnią. Wasze blogi kuszą nowymi postami, ale zajrzę jutro rano pewnie.

Trzymajcie się zdrowo :)